Μια καινούργια ζωή

Η αληθεια ειναι οτι ειχα κανει προεργασια.
Περιμενα ενα φιλο μου να γινει μπαμπάς ή μαλλον τρελλοχαζομπαμπάς!
Κοριτσακι.
-Αντε ρε τρελλαμενε θα σου φερνει και τις φιλες της και εσυ θα χαζεύεις
-Και μην κανεις παρατηρησεις για το ντυσιμο της, αστο ελευθερο το παιδι
-Κοιτα να πάρει κανα καλο παιδι, οχι μονο σπουδες και δουλεια!
Ολα λοιπόν ηταν προδιαγεγραμμένα.
Στο μυαλό μας.
Μαλιστα μιλαγαμε και για τους μελλοντικους δεσμούς μια και μερικοι στην παρεα ειχαν γινει προσφατα πατεραδες και ειχαν αγορακια.Ολα αυτα βεβαια χωρις τον ξενοδοχο ο οποιος ειχε άλλα σχεδια.Απετρεψε λοιπόν τον θηλασμο και αντι για την μητρικη αγκαλια επέλεξε την πληρη υποστηριξη απο μηχανηματα στο ισογειο του μαιευτηριου.
Μη αναστρεψιμη η κατασταση. Ετσι ξερα και ιατρικά.

Συναισθηματικα; Αυτό ειναι εκτος θεματος...

Η μητερα εμεινε σε δωματιο καi ακουγε τα υπόλοιπα νεογεννητα να κλαψουριζουν. Κανεις δεν την ρώτησε εαν θα μπορούσε να τα κοιταξει. Πήγα να της πω οταν την ειδα οτι η ελπίδα πεθαινει τελευταια αλλα η Ελπίδα απο οσο ξερω πρέπει να τα εχει ακομα με την Αλκη. Επέλεξα να μην πω τιποτα.
Σε στιγμες που αμφιταλλαντευεσαι, σε στιγμες που αμφιβαλλεις ή ακομα και λυγιζεις τι μπορει να σου κανει μια επίσκεψη;
Εκεινη τη στιγμή τιποτα. Την ιδια την στιγμή πολλά. Η ανθρωπινη φυση σε ισσοροπια μεταξυ φανταστικου και πραγματικού. Ενα matrix σε πολλαπλα επίπεδα. Ενας σταυρός που βαραίνει επικυνδυνα.
-Ελα και φέρε ενα τριανταφυλλο.
Δεν εφερα τιποτα. Απλά πήγα.
Ψάχνω ευχάριστες στιγμές, ψάχνω χαρούμενες στιγμες, ψαχνω, ψάχνω. Τελικα ζω με οτι βρίσκω. Τι πιο δυνατο απο το κοινό κλαμα του ζευγαριού; Ενα τσιγαρο ισως σε χαλαρώσει. Ενα ποτο το ιδιο. Ομως δεν πίνω δεν καπνίζω.
Το κοινο οραμα για μενα δεν καταποντιστηκε, δεν εσβησε. Ζει. Τροφοδοτείται απο την υγρασια, που εχει το δάκρυ. Παρατηρω το ζευγαρι και αποχωρω απο το δωματιο.
Δεν χωράω.
Περιμενω πολλά, ζω με λίγα.
Οποια και εαν ειναι η καταληξη ξέρω οτι αντεχει. Ολοψυχα τους ευχομαι περισοτερη δυναμη γιατι τα δυσκολα πάντα μας λιγύζουν Παρολο που εχω σταματησει να προσευχομαι εκανα και μια εξαιρεση.
Αναγκαστικά το σταματαω εδω μια και ειμαι σε κοινο υπολογιστη (u.o.a. γαρ) και ο χρονος πιέζει. Οσους τον μετρανε με το ρολοι. Εγω με το συναισθημα.

Υ.Γ. Το δώρο μου προς το μωρο ηταν ενα ροζ string με σχεδιακι ενα ζευγαρι γατες. Φορμακια, λουλουδακια ηταν και θα παραμεινουν τυπικα. Εαν η νεα ζωη ηττηθει νωρίς θα το δώσω στο ζευγαρι. Η Νικολέτα πάντα θα ηθελε ενα αδερφακι. Ασχετα εαν δεν θα παιξει ποτε μαζί του.

Αρκει που παίζει καθημερινα η ζωη μαζί μας.