Ο δρόμος είιναι παγωμένος

Ηταν ένα χαζό sms.
Ο δρόμος είναι παγωμένος. Αυτό έλεγε. Λύση δεν έδινε. Μόνο 4 λέξεις.
Ο δρόμος είναι παγωμένος.

O δρόμος είναι παγωμένος;
Συγνώμη αλλά δεν κατάλαβα ποιό είναι το πρόβλημα.

Τι δηλαδή, κάθε μέρα θα οδηγούμε με τις ίδιες συνθήκες; Βαρετό δεν είναι;;;;;

Για όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες αυτό το οδόστρωμα είναι ιδανικό για να εξασκηθείς στην κίνηση σε συνθήκες ελάχιστης πρόσφυσης. Να εξασκηθείς, γιατί ποτέ δεν θα μάθεις.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα θεωρούσα την ευθεία μια βαρετή και επικίνδυνη διαρδομή. Αν δεν σε πάρει ο ύπνος. Αντίθετα οι στροφές, οι αναβάσεις, το χιόνι, η βροχή λειτουργούν πάντα σαν πρόσκληση. Για καινούργιες διαδρομές.

14 χρόνια πιο πίσω, κάθε φορά που έβρεχε δεχόμουν μια τηλεφωνική πρόσκληση και μαζί με μερικούς εθισμένους στην γοητεία των ορίων επιχειρούσαμε να επιταχύνουμε, να φρενάρουμε και να στρίψουμε με βροχή. Διψάγαμε για γνώση.

10 χρονια πριν αποκτήσαμε και δικό μας χώρο. Το μικρόβιο παραμένει το ίδιο. Βαθιά φωλιασμένο δεν επιρεάζεται ακόμα και από το κρύο ή τον πάγο.

Η γοητεία της απώλειας ελέγχου, η χαμένη πρόσφυση, το μυαλό που αναζητεί διεξόδους. Η πλαγιοκίνηση (ελληνικα: driftαρω), η μαγική στιγμή της εκτροπής από τα όρια και τα χαμένα δευτερόλεπτα μέχρι να επανέλθεις.
Εαν η νόμοι της φυσικής υπαγορεύουν την κίνηση του αυτοκινήτου, οι ίδιοι νόμοι ορίζουν και την εκτροπή του. Η γνώση τους απαραίτητη για λόγους θεωρίας.Ομως το μυαλό ορίζει την πορεία. Μια πορεία που ποτέ δεν θα την ακολουθήσεις. Δεν μπορείς να επιλύσεις εξισώσεις κίνησης, μένεις μεθυσμένος με την κίνηση μέσα στην ίδια την πορεία σου. Δύσκολο έτσι δεν είναι;
Εχετε ποτέ συναντήσει τα συνεργεία διαγράμισης; Τους εργάτες που αφήνουν με χαλαρούς ρυθμούς λευκές γραμμές στην άσφαλτο;
Τι μονότονο θεαμα! Χωρίς φαντασία. Ομως οι γραμμές δεν μπορούν να βάλουν κανένα όριο.
Επιλέγοντας να κινηθώ μακριά απο τα οποαδήποτε Μαζικά Μέσα (Μεταφοράς κ Εξημέρωσης) αναζητώ το Μέσο που θα με πάει πάνω απο τις γραμμές.
Πρώτα όμως αρκετές γόμες michelin και bridgestone θα επιτεθούν, θα πατήσουν με σιγουριά και θα μαυρίσουν τις λευκές γραμμές. Είναι η μόνη γραμμή άμυνας που υπάρχει.
Σε ενα κακοκατασκευασμένο δρόμο, που ποτέ δεν τελειώνει, θα κληθείς να λογοδοτήσεις επειδή ξεπέρασες ένα ηλίθιο όριο ταχύτητας την στιγμή που πηγαίνεις από ένα ασήμαντο σημείο Α σε ενα άλλο εξίσου ασήμαντο σημείο Β.

Σας την χαρίζω αυτή την διαδρομή

Σε ένα δρόμο που κινείσαι, γιατι επιλέγεις να παραμένεις ζωντανός, κατακλίζεσαι απο το συναίσθημα. Η στροφή σου αποκαλύπτεται τμηματικά. Κρυβει εκπλήξεις. Πόσο έτοιμος μπορείς να είσαι; Οχι εδω δεν είναι όλα σερβιρισμένα στο πιάτο σου. Ορίζεις την ταχύτητα σου, την γωνία που θα μπεις, και ξέρεις οτι ένα λάθος στην σχέση που έχεις με τον κινητήρα ή τα φρένα σου, θα σε αποβάλει.
Ετσι πρέπει. Οποιος δεν μπορεί να συνυπάρξει, οποιος δεν μπορεί να σεβαστεί την μνήμη, όποιος μοιραία χλευάζει με την συμπεριφορά του βρισκεται εκτος δρόμου.

Η κάθαρση ποτέ δεν έκανε συμβιβασμούς. Απλά ανυψώνει. Συνειδήσεις.

Σε επαφή με τον δρόμο αφουγγράζεσαι το τιμόνι σου. Κοιτάς μπροστά, κρίνεις και αναλύεις. Σε ελάχιστο χρόνο πρέπει να έχεις τοποθετηθεί σωστά. Εισέρχεσαι. Ολα τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Οποιαδήποτε μεταβολή επιβάλει την άμμεση αντίδραση σου μέσα σε στενότατα περιθώρια χρόνου και κινήσεων.
Το επιστέγασμα δοσμένο μεσα απο μια μόνο λέξη;

Ευτυχία!
ή μήπως πρέπει να εισάγουμε και τον παράγοντα ύψος γιατί η κίνηση γοητεύει όταν σε αφήνει πραγματικά ελεύθερο;

Και αυτό γίνεται μόνο όταν πετάς:
Μέσα από μια αγκαλιά
Μέσα από ένα χαμόγελο
Μέσα από μια ιπτάμενη πολεμική μηχανή
Μέσα από τις ρυτίδες του χρόνου.
Μέσα απο τους φόβους σου.